ПОД КОЖАТА НА СТЕБЛОТО

ПОД КОЖАТА НА СТЕБЛОТО                 Во книгата СВЕТЛИНАТА НА ЗБОРОТ

Плачи, душата на земјата

а стеблото остана празна,

перницата остана да виси

на голите гранки а сонот замина.

Виолината влезе, 
под кожата на стеблото,

остана со тишината да чека

на првите пролетни кокичиња

кој се враќаат, 
во просторот на Татковината.

Далечни се соновите,

кој трчаа по полето на радоста,

далечни се игрите,

кој ја пееа песната на младоста.

Далечни се спомените,

кој ме будат во денот на стпливоста

а стеблото остана празно.

Соња Таировска Ѓурчак

01. 11. 2019 Улм