ПОСЛЕДНА СТАНИЦА ВО ДЕНОТ НЕМА

ПОСЛЕДНА СТАНИЦА ВО ДЕНОТ НЕМА                           Во книгата бр:9

Се отвори вратата,

и влезе само една мајка

а понејзе денот,

кој се раздипли на сите седишта

во толиот автаобус.

 

Афтобусот тргна и вози,

до последната станица на ноќта.

 

Во ноќта остана да свети

свеќата која вечно гори,

тоа е мудрост на верата

која секој ден го минува мостот

кој го поврзува времето и просторот,

последна станица во денот нема...

 

Станицата на денот се вика живот 

која подава рака и води во рајот.

Соња Таировска Ѓурчак

29.11. 2019 Улм Германија

ПРВИОТ ЧЕКОР

ПРВИОТ ЧЕКОР                                       Велес 22        и во книгата бр.9

Се роди, првиот чекор,

кој излета од утробата на зборот,

во просторот на тишината

се разлетаа слики на возбуда

кој нудат сеќавање

на неблагодарно време.

Ги отворам ширум портите,

влегувам во небото,

ковам нови клучеви,

на секој прст ставам

нов азбучен прстен.

Секоја птица, ги пее песните

од првиот чекор на времето

и сладоста на првиот бакнеж,

која патува во прегратката

на мајчиниот јазик.

Чекорам во ноќта,

а светлината го осветлува секој камен

пред гробовите на моите дедовци.

Првиот чекор, зборот и јазикот ги врзувам

за височината на слогот,

кој вечно гледаат од отворениот прозор.

Секој чекор остава видение,

зад аголот на мојата творечка душа.

Соња Таировска Ѓурчак

28. 11. 2019 Улм Германија.

ХХХХ....МК

💗💗💗

Што повеќе техничка комуникација
толку повеќе е осаменоста човечка.
💗💗💗

Техниката расти,гласот се губи...
💗💗💗

Несвесно и полека се губиме
во светот на осаменост.
💗💗💗

Верата и вистината на постоењето денес
ја заменивме со технологијата на времето.
💗💗💗

Расти земјата на туѓината
додека својата ја продаваме безпари...
💗💗💗

Времето е секогаш исто,
само човекот живее во нова фантазија.....
💗💗💗

Еден ден ќе останат приказните иза нас
само дали некој ќе ги раскажува ???

💗💗💗

ГЛАСОТ МОЛЧИ бр 9.

ГЛАСОТ МОЛЧИ                                Во книга бр:9  И СВЕТЛИНАТА НА ЗБОРОТ

Пишувам,

а,гласот молчи

пред туѓиот остров.

 

Мислите брануваат,

со изворите на поезијата,

стихови се редат,

како бисер гердан нанижани.

 

А гласот молчи.

Ја чува тајната,

по должината на времето

белег на далечината и добрината.

 

А гласот молчи,

времето ја милува

заспаната градина во туѓата далечина.

 

Пишувам или сонувам

ме сопна сонот

ме разбуди денот.

И пак гласот молчи....

Соња Таировска Ѓурчак

05.06.2019 Улм

ЖИВОТОТ НА ЕДНА ПРИКАЗНА

ЖИВОТОТ НА ЕДНА ПРИКАЗНА               Во книгата СВЕТЛИНАТА НА ЗБОРОТ

Се роди,каде врбата свир на виолина

поточето пее, а под крушата Горница

се роди приказната нова.

Претседателството ја здипли

во плико и ја испрати да ја читаат

големите сили,без превод.

Стисната меѓу два бела листа

стигна на сцената во циркузот

каде мечката игра и се поклонува

лавовите вриштат,зад завесата

чуварот стои со отворена пушка.

Градот тони во страв,

На излезот од циркузот

приказната ја читаат верверичињата

и буквите ги кријат под рофката земја.

Ја читам, приказната на светот,

сонот ми доаѓа од мојата Земја

и го сонувам само будно,будно.

Соња Таировска Ѓурчак

13.11. 2019 Улм.

ДАЛЕЧИНАТА Е БОЛНА

ДАЛЕЧИНАТА Е БОЛНА                   ВО СВЕТЛИНАТА НА ЗБОРОТ

По должината на времето,

тишината се памти,

и кога ја бришам ноќта

пред очите на денот.

Солзи,се тркалаат по улицата

на часовникот, кој оди со времето

и остава брчки по лицето,

се буди тишината

а,далечината е болна .

Чешмата,од која

пијам вода го лечи времето,

клечам и молам

а животот минува

младоста диши,

староста се топи како свеќа во далечината,

а времето ме прати.

Далеку е Татковината моја

јас растам во секое ново утро

во цветната градина во мојата Родина,

а далечината е болна.

Соња Таировска Ѓурчак

10. 11. 2019 Улм

ДЕНОТ ПОНОВО СЕ РАЃА

ДЕНОТ ПОНОВО СЕ РАЃА                              Во СВЕТЛИНАТА НА ЗБОРОТ

Во соборот на туѓите јазици

се чита молитва пред олтарот на животот.

Кафето,мириса на туѓа земја,

Свеќи запалени горат,

и јас палам свеќа во црквата на денот.

Месечината замина ,

а ноќта го прегрна стравот.

Голите гранки од младите дрва

утре ќе ги покрива снежна покривка

во дворот на новиот ден,

Месечината поново се враќа

со свеќа во рака.

Во лицето на огледалото скришум

се огледува една девојка од друга земја

а денот поново се раѓа.

Соња Таировска Ѓурчак

09. 11.2019 Улм

ПИШУВАМ

ПИШУВАМ                                            Во СВЕТЛИНАТА НА ЗБОРОТ

Пишувам, а буквите

газат по платното, 
и ја обележуваат староста

се редат една до друга

како бели бисери

на момински гердан.

Пишувам, а буквите 
како свеќи ги собирам

во колибата,
под трлото кое е празно

а волната остана 
да виси на оградата.

Пишувам и садам букви

по платното ткаено во животот

ги собирам и ги нижам

ги печатам и ги праќам

во утрото полно надеж.

Пишува и јазикот го чувам.

Соња Таировска Ѓурчак

07. 11. 2019 Улм

ПОД КОЖАТА НА СТЕБЛОТО

ПОД КОЖАТА НА СТЕБЛОТО                 Во книгата СВЕТЛИНАТА НА ЗБОРОТ

Плачи, душата на земјата

а стеблото остана празна,

перницата остана да виси

на голите гранки а сонот замина.

Виолината влезе, 
под кожата на стеблото,

остана со тишината да чека

на првите пролетни кокичиња

кој се враќаат, 
во просторот на Татковината.

Далечни се соновите,

кој трчаа по полето на радоста,

далечни се игрите,

кој ја пееа песната на младоста.

Далечни се спомените,

кој ме будат во денот на стпливоста

а стеблото остана празно.

Соња Таировска Ѓурчак

01. 11. 2019 Улм