ПАТОТ Е ПРАЗЕН

ПАТОТ Е ПРАЗЕН

Барам низ замаглени очи сјај да видам,

длабоко се всадиле во Европа,

раширени платна,како за белење.

Насмевка нигде нема,

и времето се стурило во плач,

а капутот се треси како

последниот лист на дабот и

посига по сончевите здраци.

Се кити радоста,за новото раѓање.

Снежница и виулица се спуштила

срцата се смрзнале пред прагот од болницата

се слушаат чекори кој чекорат

по поатот на празникот,а патот е празен.

Соња Таировска Ѓурчак

1. 12. 2015 Улм