СТЕБЛОТО НА СТАРАТА ЦРЕША кн бр 11

 

СТЕБЛОТО НА СТАРАТА ЦРЕША

 

Дишам, и земам здив,

земам здив, да го минам тремот

од долгата темна ноќ.

Доцнам во ноќната доба

параќи ја паежината

пред очите на расплаканото дете.

Се вселив  во просторот

на осамениот континент.

Ги собирам зборовите меѓу редовите

во белата хартија

и ги кријам во кората на осаменото стебло.

Го преместувам темелот на огнот

го гаснам пожарот кој не растемелува ,

од стеблото на старата цреша.

Соња Таировска Ѓурчак

27.06.2023 Улм