ВЕРМЕТО ЗБОРУВА

 

ОДАМ БОСА

Одам боса низ росна трага,
земја ме љуби, небото прага.
Тревка ме гали, шепот ми пее,
душа ми шета, срце се смее.

Чекор по чекор, не носам ништо,
само тишина и мирно дишење.
Во боси стапки – светот се буди,
со љубов тивка, чекор ми суди.

ВРЕМЕТО ЗБОРУВА

Времето зборува – тивко, без глас,
низ брчки на лисја, низ сенка и пас.
Во капка од дождот, во ветерен здив,
тоа ни шепоти: „Сѐ мине, и сѐ жив.“

Ги чува тајните во часовник стар,
во поглед на мајка, во изгрејсончар.
Не трча, не суди, само стои тука,
со спомен во рака и љубов што чука.

Времето зборува – слушај со срце,
ќе чуеш приказна што само тивко врне.