ПОТОКОТ НА ВЕЧНОСТА

ПОТОКОТ НА ВЕЧНОСТА

Каде,каде ли брзаш,

по лицето на земјата,

во таа далечина.

Каде,каде ли бегаш, а

се извишуваш, низ грлото на песната

во таа близина сега.

Се криеш, под сенките на стеблото,

стебло на осаменост.

Те гледа, огнот кој не гаси,

те повокува, жуботор а нечуен е.

Дотекуваш пре полето,

а далеку е,

земјата од изворите на слободата.

Птиците пеат,

пред сините ветрови,

во таа земја,

во земјата и душата на изворите.

Потокот на вечноста е цената

на записите по страниците на светот.

Болни се потоците на солзите,

и горите на птиците.

Тоа се вика вистина пред светот

копнеж и шепот

пред олтарот на татковината.

Соња Таировска Ѓурчак

04. 01. 2017 Улм