ПРОЛЕТ ВО РОДНИОТ КРАЈ кн .бр 11

 

ПРОЛЕТ ВО РОДНИОТ КРАЈ

Птиците одлетаа, гнездата останаа празни,

пролет поново се буди во родниот крај.

Стариот даб разлистува како зора рана.

Со солзи во очи и писмо во рака мајка се буди.

Мирис на пролет, погача пресна од фурна селска

само децки глас, нема да се гласи покрај стара мајка.

Седна мајка на куќниот праг

солзи  бриши и гласно моли, вратете се деца мили

мајка за последно да испратите во живот вечен.

Стадото онеми во јазици туѓи.

Камбани бијат со молитва тешка

животот се дели во слогови и стихови цели.

За родниот крај заборав нема

туѓина далечна и јазикот ми го зема.

Кој е тој што лесно ќе живее утре?

Претопени во јазици туѓи

како Бездомниците под синото небо.

Соња Таировска Ѓурчак

21.10 2023 Улм

НАПИШИ ПЕСНА кн бр 11

 

НАПИШИ ПЕСНА

Напиши песна

нека небиди само сама.

Животот нека не и тежи

поделија во слогови

и стихови цели .

Да можи лесно да патува

и да живее полесно.

Напиши песна за татковината

која одамна ја нема.

Државни договори,

скаменати  и суви водат во жив очај

во студ и глад.

Пишувам нова песна и тоа веднаш

ја ставам меѓу кориците

во учебникот по историја

урте да ја разбере некој.

Пишувам песна да ја разберам сега ЈАС .

 

Соња Таировска Ѓурчак

26.10.2023 Улм

Мудри изреки МК кн бр 11

 

Зборот е огледало на душата.

 

Имај раскошна кочија,

извор на убави зборови.

 

Уста полна со скапоцени камења

зборови нај благородно  богаство.

 

Небарај советници,

биди советник.

 

И,зборот останува во наследство.

 

Зборот има моќна сила

не е сабја ама како сабја сечи.

ТИШИНАТА НА ЗБОРОТ

ТИШИНАТА НА ЗБОРОТ

През целиот ден

не кажува ни еден збор,

а пишува во тетратката на денот.

Зборот твори,

помеѓу кориците на книгата.

Јазикот прозбори со тишината.

Устата остана отворена на гладните

а, зборот заминува.

Соња Таировска Ѓурчак

15.10.2023 Улм

ПОРТА НА ВРЕМЕТО кн бр 11

 

ПОРТА НА ВРЕМЕТО

Животот има време,

а, во секое време има време.

Се преместува од камен на карпа

од еден ден на еден месец

во една година и во еден век.

Времето продолжува да патува

а човекот ја мина  портата на времето

и се сели во градината на земјата

посеана од божицта на цвеќето.

Колку сме невидливи,

помали и од еден цвет

Кој го навадува една господова солза.

Соња Таировска Ѓурчак

05. 10. 2023 Улм