КАНДИЛОТО НА ДЕНОТ
Солзи,
истурени по перницата,
во ноќта,
во тишината,
во темнината.
Солзи,
кој се цедат во масло
и, свети кандилото на денот.
По улиците на денот
очите ја испишуваат
тагата и болката.
Чаша полна солзи,
болка скриена во ноти,
пред кандилото на денот.
Низ завесата,
минува погледот на денот,
кандилото свети и го буди сонот.
Тежината неизмерно тежи,
душата гори,
светлината го буди денот.
Денот диши,
пред зимската ноќ
смрзната и ладна,
трепереќи ја чека
утринската мајска магла а
багремот го чека цветниот ден.
Ден, мирис на Мај,
ден,мирис на цвет,
мирис на бесмртен ден.
Пијсажот зимски се топи пред
кандилото на денот.
Солзите станаа роб на лицеето
милуваќи ја светлината на денот.
Во храмот на небото
спомени,
мисли разлеани,
треперат очите на звездите а,
ветрот, милуваќи ги бриши солзите
пред кандилото на денот.
Светлината патува
со празното срце
а,под сенките го крие
вистинскиот животен сон......
Соња Таировска Ѓурчак
30. 12. 2016 Улм
